O Arapskom jeziku
Arapski jezik je na svetskom nivou jedan od jezika sa najvećim brojem govornika. Naime, njime govori oko 420 miliona stanovnika, od kojih ima oko 290 miliona kojima je on maternji, a službeni je jezik u 26 zemalja, pretežno na Arabijskom poluostrvu i severu Afrike. Pripada grupi afro-azijskih jezika, a u okviru nje semitskoj – zajedno sa hebrejskim, aramejskim i feničanskim jezikom. Njegova standardizacija počela je u 7. veku n. e. sa pojavom islama, tj. zapisivanjem i fiksiranjem teksta Kurana. Danas se pod pojmom „arapski jezik“ podrazumeva Savremeni arapski - fusha, koji se koristi pri zapisivanju administrativnih tekstova, emitovanju medijskih sadržaja, svečanostima, itd. ali istovremeno predstavlja i najbolje sredstvo komunikacije među mnoštvom dijalekata koji se uveliko koriste u svakodnevnom govoru. Liturgijski je jezik islama, čiji broj pristalica iznosi čak oko 1.7 biliona u svetu, a uz to je jedan od šest zvaničnih jezika SAD-a.
Zbog izražene diglosije – postojanja više varijeteta jednog jezika, gde se u svakoj arapskoj zemlji koristi specifičan dijalekat (koji ponekad može varirati i od grada do grada u okviru jedne države) – javila se nakon uspostavljanja islama u 7. veku potreba za zapisivanjem kuranskog teksta, a iz potrebe proučavanja Svete knjige proistekla je ideja o formiranju gramatičkih škola, gde je na prvom mestu započeta standardizacija arapskog jezika. U srednjem veku, arapski je imao veliki značaj u čuvanju starih knjiga i spisa iz raznih oblasti poput književnosti, grčke filozofije, matematike i nauke uopšte, nakon što su originali izgubljeni, i to zahvaljujući prepisivanju i prevođenju tih dela. Uz to, Arapi su mnoge nauke koje su preuzeli od raznih drugih drevnih civilizacija bogatih naučnim i kulturnim nasleđem unapredili pod sopstvenim okriljem, pa je samim tim arapski svet bio i glavni nosilac kulture te epohe. Kao rezultat, konstantim dodirom arapskog sa evropskim svetom tokom Srednjeg veka, u većini evropskih jezika danas postoji veliki broj reči arapskog porekla, i to ne samo u domenu fonda opšte leksike, već i kada je stručna terminologija u pitanju. Uzajamno, nakon duge epohe kolonizacije i tehnološkog napretka, i u arapskom jeziku postoji dosta pozajmljenica, prvenstveno reči engleskog i francuskog porekla.
Neki od varijeteta arapskog pisanog jezika su lišeni sposobnosti međusobnog razumevanja, ali svi dijalekti predstavljaju skup sociolingvističkih varijeteta, što znači da se oni lingvistički mogu smatrati zasebnim jezicima, ali se obično grupišu zajedno kao jedinstveni jezik iz socijalnih, verskih i političkih razloga. Teorijski se klasični arapski jezik smatra normativnim, na osnovu gramatičkih i sintaksičkih pravila prepisanih od strane klasičnih gramatičara poput Sibavejha (ar. Sibawayah). U praksi, savremeni autori retko pišu strogo klasičnim jezikom, već se u njihovim delima pretežno koristi srednji varijetet koji se odlikuje normama književnog jezika ali se u njemu mogu naći reči i izrazi koji se koriste u svakodnevnoj dijalekatskoj komunikaciji i usmenom govoru.
Arapski jezik zauzima u islamskom svetu položaj koji je latinski nekada imao u Evropi. S obzirom na njegov veliki značaj u svetu kao sredstva komunukacije velikog broja ljudi, ne sme se zanemariti njegovo izučavanje, pogotovo na visokoškolskom nivou.
